Anacortes medio sept. Tot Death Valley medio okt.

Als we Anacortes weer achter ons laten, rijden we richting Seattle. Dit is een echte Interstate met als gevolg dat hier ook veel verkeer rijd. Maar voorbij Seattle
Wordt het weer rustiger en klimmen we de bergen weer in. De westkust verlaten we dus weer. Na een mooie groene weg wordt het landschap steeds wijdser en de bergen worden heuvels. We verwachten ieder moment een cowboy op een paard tegen te komen. 's avonds overnachten we op een soort camping achter een hotel. Deze camping dingt mee in de top 5" lelijkste campings die we gehad hebben". De volgende ochtend tanken we en daarna draaien we de weg weer op. Na een tijdje wordt het weer wat groener en de bergen weer wat hoger. ' s avonds overnachten we op een Statepark, deze heeft wel stroom.
We staan met het voorraam naar de rivier gericht en we zitten lekker buiten. We lopen een rondje over de camping met Florina, en buiten ons zijn er nog twee andere campers. We gaan weer vroeg op pad en zo rond het middaguur bereiken we Yellowstone park. Op vertoon van de accespas, mogen we het park binnen. We rijden naar Mammoth en zien daar hoe de elk's door het dorp wandelen, een hele kudde. Overigens staat er ook een kudde mensen te fotograferen. Op grote afstand, want deze grote beesten kunnen zich nog weleens narrig gedragen. Hierna rijden we een klein eindje terug naar de camping.
Helaas is deze helemaal vol, maar wat nog lastiger is: ze hebben geen stroomaansluitingen. We besluiten het park dan maar weer te verlaten en rijden naar Gardiner. Hier is een camping die wel stroom heeft. Langs de camping stroomt de rivier in een dal en we hebben mooi uitzicht op de bergen.
De volgende ochtend is het fris als Sander Florina uitlaat, maar al gauw komt de zon op en wordt het aangenaam. We rijden het Yellowstone Park weer in en stoppen nu wat langer in Mammoth. We bezoeken de Hot Springs, welke met z'n mooie waterterrassen voor veel bekijks zorgt. Voor weer verder rijden drinken we wat in het dorp zelf. We bezoeken onderweg nog de Norris Geyser. Helaas is deze niet rolstoeltoegankelijk en moet Petra boven wachten.
Het uitzicht is voor haar minimaal vanwege de hoge bomen, erg jammer. Sander loopt een klein stukje naar beneden en maakt wat foto's. Er zijn hier verschillende borrelende geisers en geisertjes, qua formaat varieerend van fluitketel tot bubbelbad. Ook de kleuren zijn prachtig, vaak heel helder en felblauw van kleur.
Vantevoren hadden we Madison Campground gereserveerd, zo' n beetje midden in het Park. Als we aankomen blijkt ook hier weer geen stroom te zijn, hoewel een campingnavigatiesysteem zei dat dit wel zo was. Da's een probleem want een andere camping vinden is niet zo eenvoudig en dit zou dan weer buiten het park moeten zijn. Na enig heen en weer gepraat mogen we dan 's nachts met de generator op de picknickplaats staan. De rest van de middag brengen we door op onze "echte" plaats en na het eten rijden we naar de picknickplaats. Hier vlakbij is weer en auditorium en 's avonds is hier een programmaatje over de aarbeving die in het park plaatsvond in 1958. Hoewel we een serieuze ranger aantreffen wordt ook dit weer een soort show.
Ze hult zich in de gedaante van haar schoonmoeder wiens man ten tijde van de aardbeving superintendant van het park was. De diabeelden uit 1958 zijn erg indrukwekkend en ook het verhaal is erg interressant. De voorstelling eindigt op z'n Amerikaans met het vertonen van de namen van de 28 slachtoffers,
Een couplet van het volkslied en een dia van de "stars and stripes". In het donker lopen we terug naar de camper op de picknickplaats en starten de generator op. We zitten nog even na te praten, maar gaan dan al vlot naar bed. Ondanks het geluid van de generator vallen we vlug in slaap. Het is 1.00 uur ' snachts als er op de deur gebonsd wordt: " parkranger, open up please!" Sander staat op en doet de deur open. Er staat een ranger die vraagt of wij wel toestemming hebben om hier te staan. Sander legt het een en ander uit en dan is het goed. Na een verontschuldiging vertrekt de ranger weer.
De volgende dag staan we vroeg op en kleden ons aan zonder te ontbijten. We vertrekken dus ook al vroeg. Onderweg zien we door de ochtendnevel de diverse geisers. Door de lage temperatuur is er veel condensatie. We bezichtigen een geiser en rijden dan door naar de Old Faithfull, de hoogste en bekendste geiser van Yellowstone. We ontbijten eerst in de prachtige zaal van The Old Faithfull Inn, een antiek hotel dat helemaal in "blokhuttenstijl" is gebouwd.
Na het ontbijtbuffet slenteren we door de souvenierswinkel, maar dan is het ook wel tijd om de geiser zelf te bekijken. Om de circa 90 minuten spuit de geiser zo'n 10 minuten. Drommen mensen zitten in spanning klaar om dit fenomeen te aanschouwen. Hij begint met wat gepruttel en wat kleine plagerijtjes, maar dan spuit ie echt. Als het na 10 minuten afgelopen is, vertrekt bijna iedereen om nog wat kleinere geisertjes te bekijken, die er vlakbij liggen.
Wij lopen ook wat rond en daarna rijden we naar de camping van Fishing Bridge. Dit is de enige camping die stroom heeft en als je dat wilt wordt je daarvoor gestraft met een hoog tarief. Als ik een plaats in de schaduw vraag is het antwoord dat dat niet gegarandeerd kan worden. We rijden naar onze toegewezen plaats en hier blijkt totaal geen schaduw te zijn. We bekijken een aantal andere vrije plaatsen en gaan terug naar de receptie. Een  van deze plaatsen is vrij en deze krijgen we dan ook. Na wat gedronken te hebben lopen we naar het tankstation met souvenierswinkel bij de Fishing Bridge. Het is een winkel met niet alleen souveniers, maar ook met de allernoodzakelijkste levensmiddelen en er is een restaurant binnenin.

Na Fishing Bridge rijden we kort het Yellowstonepark weer uit naar de plaats West Yellowstone. Het is een leuk plaatsje met diverse camping.
We vinden een sympathieke camping, met ongeveer 10 plaatsen. We besluiten 2 dagen te blijven. We bezoeken hier een beren en wolvencentrum en ook een museum over Yellowstone park. Het is gevestigd in het voormalige stationsgebouw, vroeger het eindpunt. Vanaf hier werden de mensen verder vervoerd met bussen het park in. We rijden na deze 2 dagen het park weer in naar Teton park. De enige camping met stroom is schreeuwend duur en omdat het seizoen op z'n eind loopt, is een gedeelte afgesloten, zodat je ook nog dicht op elkaar staat. De volgende dag maken we een rondrit door het park. Verasend is dat hier veel meet loofbomen zijn, en het vol met herfstkleuren is. Prachtig geel en rood en alles ertussen. We stoppen bij Lake Jenny, maar ook hier is het visitors centre gesloten, ondanks dat de parkeerplaats voor driekwart gevuld is. We wandelen hier een stukje, maar al gauw wordt het pad te slecht.
Ook de volgende dag rijden we een stuk door het park en nu bezoeken we een visitors center wat wel open is. Hier weer tal van boeken, kaarten etc.
Hoewel het centrum gloednieuw is, is er aan eten of drinken niks te krijgen. Het lijkt wel of dit in Amerika strikt gescheiden is.
Via een prachtige route rijden we naar Wexburg. Hier blijven we weer 2 dagen. De camping ligt niet zo mooi, maar is wel goed verzorgd. De volgende dag rijden we naar Wexburg, eerst naar de dierenarts om Florina haar hechtingen uit haar oor te laten verwijderen. We kunnen gelijk terecht, dus dat schiet mooi op. Hierna rijden we naar de supermarkt., om onze geslonken voorraden weer aan te vullen. Met een volle boodschappenkar komen we weer naar buiten.
Nu naar een autoruitenbedrijf, er zat weer een pit in. Ook hier ging het lekker vlot. Sanders haar kon ook wel een knipbeurt gebruiken, dus nu naar de kapper.
Hier kon hij ook direct gaan zitten. Na nog een ritje naar het postkantoor, waren we om 15.00 alweer terug op de camping.
Omdat het ons leuk leek, eens wat beren van dichtbin te zien, reden we de volgende morgen naar een safaripark annex beren opvang. Hier konden we een rondrit door het park maken met onze eigen camper. Verder hadden we via internet gezien en geboekt om kleine beertjes te voeden. Hierbij gingen we met een verzorgster een ren binnen en dan kon je de beertjes de fles geven en ook aaien. Ook Petra kon hier uitstekend bij en kon ook een beertje de fles geven.
Dat was een leuke ervaring.
Na dit dagje safaripark rijden we wat dagen door richting het nationaal park Bryce.
We doen het rustig aan. We komen op zaterdag de 29e september aan in Panquitch, een plaatsje op 30 km van Bryce national park. Zondag brengen een kort bezoekje aan Bryce. Enkel om wat te verkennen, we willen later nog terugkomen. Eerst wat dagen rustig aan doen.

Op de camping vinden we allerlei info en daarbij is ook een brochure over de highway 12, een prachtige scenic byway, maar wel de hoogte in.
We besluiten dat we de highway 12 morgen, maandag gaan rijden, dat moet te doen zijn en het goede nieuws is dat mocht deze weg toch wel erg bochtig en steil etc zijn, we hoeven niet terug over deze weg. De highway 12 loopt ca 200 km maar het noordoosten, tot aan Torrey vlakbij het nationaal park Capitol Reef.
Vanuit Torrey is een grote weg naar het westen en die komt weer uit op de andere weg naar het zuiden die we zaterdag al gereden hebben en die we wel weer kunnen nemen. Het plan is dan ook een rondje te maken,eerst via de highway 12 naar het noorden, via groetre weg weer terug naar Bryce en daar dan wat dagen te blijven.
Dus op weg naar de highway 12 die direct naar ons dorp begint, de 1e 30 km tot aan het Bryce nationaal park hebben we gisteren al gereden en is voornamelijk vlak. Daarna gaan we dalen, en we rijden langs oneindige bergen met de vele vreemdsoortige rotspunten. Wat je vanuit Bryce vanuit de hoogte ziet, rijdt je nu doorheen, eigenlijk voor ons nog mooier als enkel het uitzichtspunt.
Na de daling komen wat stijgingen en dat gaat allemaal goed.

Op een gegeven moment rijden we een bocht om en iets verderop is een parkeerplek waar een camper staat. Dat zijn Henk en Ellen roept Sander meteen. Henk hebben we ontmoet in Baltimore waar hij alleen de camper ging ophalen van de haven. Zijn vrouw Ellen had vlak voor vertrek haar voet gebroken en mocht niet reizen. Omdat de camper toch moest worden opgehaald, is Henk alleen naar Baltimore gevlogen, aldaar camper ophalen en proberen te stallen, weer naar huis te vliegen om zo een aantal weken later wel samen naar de USA af te reizen.
In Revelstoke, Canada, 5 maanden later kwamen Petra's ouders onderweg deze Nederlanders tegen en zeiden dat hun dochter en schoonzoon ook met eigen camper in Canada aan het reizen waren. En toen was al snel duidelijk dat het om ons ging en dus reden Henk en Ellen achter Petra's ouders aan naar de camping waar we hebben bijgeklets. Nu weer 6 weken later zien we ze dus op de parkeerplek en dus stoppen we en maken een zeer gezellig praatje. Er bestaat een kans dat we ze nog eens zien, want we rijden bijna dezelfde route. Alleen hebben zij iets meer tijd want zij willen pas in voorjaar 2012. Hoewel ze in de winter nog wel even op en neer vliegen naar Nederland voor een familiebezoek.

Na deze ontmoeting rijden we verder en het gaat pittig bergop. De weg is gelukkig rustig maar wel lang. Na een aantal kilometers begint de koppeling te stinken en er komt rook onder het dashboard vandaan.
Als we nu stil komen te staan, komen we niet meer weg. Een eindje verder moeten we wel stoppen, omdat er een wegopbreking is en wij tegen het bord "stop" aankijken.
We zetten de camper stil en doen de alarmlichten aan. Er komt direct een wegwerkster aangelopen, die vraagt of alles goed is en of we water nodig hebben. We leggen uit dat we de koppeling willen
laten afkoelen en dan weer verder proberen te rijden of omkeren. Sander overlegt met de wegenkaart kaart in de hand met een wegwerker over de route die voor ons ligt."het is nog een klein stukje omhoog, pretty easy"
Na meer dan een uur is de koppeling zodanig afgekoelt, dat we het willen wagen. Met de wegwerkster met het stopbordje spreekt Sander af, om op te trekken en als dat niet lukt, de camper achteruit te laten rollen terug een eindje bergafwaarts, waar het vlakker is en vanaf daar een "aanloop" te nemen. Het lukt inderdaad niet om op te trekken vanuit stilstand, dus we laten de camper achtrtuit rollen tot het vlakke stuk. Met veel moeite komen we hier weg en we stormen de berg op, langs de wegopbreking.
Vol spanning rijden we verder omhoog en houden onze neus in de gaten, of de koppeling niet weer gaat stinken. Na een paar minuten bereiken we inderdaad de top en vanaf daar gaat het alleen maar naar beneden. Ook hierbij is voorzichtigheid geboden, nu dat de remmen niet overbelast worden. Gelukkig worden onze inspanningen bellond met een fraaie camping met een fantastisch uitzicht op de canyons. Maar we zijn wel erg moe van alle spanning.

We eten 's avonds in de grill-tent van de camping. Het eten is niet super, maar we zitten er leuk, en de cowboy die ons bedient doet er z'n best, misschien iets teveel..
De volgende dag rijden we via Capitol Reef weer terug naar Bryce National Parc. We staan op de camping bij Ruby's Inn. Het is een soort dorpje waar omheen allerlei restaurantjes zijn, allemaal op loopafstand van de camping.
We bezoeken 's avonds een cowboy dinner show. Een erg grappige show met veel zang en muziek. Het eten wordt geserveerd met een militaire precisie, iedereen moet binnen een kwartier z'n eten hebben. Dat lukt inderdaad, gelukkig mag je over het eten net zo lang doen als je wilt
Florina gedraagt zich weer keurig, en kijkt alleen wat verstoord als er met een zweep geklapt wordt.
In het donker staan we op, want we willen naar het eind van de canyon rijden, om daar de zonsopgang te zien. Het is nog wel een eindje rijden en de weg is verlaten en moeten nog uitwiken voor een ree. We parkeren en stappen uit, en moeten opschieten, want de zon komt al op.
Buiten ons is er nog een fotografisch echtpaar en verder is het ,tot onze verbazing, stil.
Na Bryce parc rijden we in een paar dagen naar Williams. Dit is het laatste stadje wat ontsloten werd door een rondweg ter vervanging van de befaamde route 66. Ook vertrekt hier de trein naar de Grand Canyon.
Alles in Williams staat in het teken van route 66. Vandaag de dag zijn er meer pompzuilen in het stadje als vroeger. We kopen wat souveniers en de dag erna rijden we naar de Grand Canyon National Parc.
Helaas is de camping in het park vol en moeten we uitwijken naar een camping in Tusayan.
Ook hier staan we de volgende dag bijtijds op. We hebben een permit gekregen om via de busbaan naar een uitzichtpunt te rijden. Het uitzicht over de Canyon is adembenemd en de stilte is fantastisch.
Het wordt algauw wat drukker en we rijden een stuk terug om vanuit daar te wandelen. Aan het eind van de middag is het zo druk, dat we weer terug gaan naar de camping.
Het weer is nog steeds erg warm en zonnig en we gaan de woestijn in naar Las Vegas. We willen dit gokparadijs weleens in het echt zien. Gelukkig is er een camping vlakbij de "strip" de gokstraat van Las Vegas.
Inderdaad, achter hotel Circus Circus, tussen de hoge hotelflats iseen KOA-camping. Omdat we al vroeg op de camping zijn, eten we even wat en storten ons daarna in de gokwereld. Ieder hotel heeft een eigen casino met tafels en gokautomaten.
We lopen het ene hotel in en het andere weer uit. Tussen al deze hotels staan weer shoppingmalls en een van deze is in Italiaanse stijl, compleet met een San Marcoplein en kanalen met gondeliers, alles overdekt.
Omdat het al vroeg donker is zien we ook alle verlichting in de stad, en da's heel veel!
In de avond gaat Sander douchen op de camping en door al het water binnen, heeft hij niets in de gaten over het water buiten. Als hij het toiletgebouw uitstapt, heeft hij direct natte voeten en kan alleen de camper bereiken door z'n broekspijpen op te rollen en door het water te waden. de weg is een rivier geworden. 's nachts gaat het ook nog hagelen en ook de volgende dag regent het weer. We blijven nog maar even binnen, en even later begint het op te klaren. We gaan dan ook weer de stad in en vergokken wel 10 dollar.
We jagen ook de winst van 5 dollar er doorheen. We lopen de hele strip af en weer terug. 's Avonds eten we een hamburger in een restaurant, maar Petra is zo moe, dat ze daar niet veel van proeft en eet.
We hebben genoeg gegokt en rijden de natuur weer in, naar Death Valley. Een prachtig mooi, maar ook dor en heet gebied. Ook hier heeft de regen huisgehouden, met man en macht is men bezig de wegen weer moddervrij aan het maken.
We rijden naar de camping die we van tevoren geboekt hebben en hebben een fraai uitzicht op de valleien de bergen. Door het ontbreken van achtergrondlicht is de sterrenhemel prachtig.

Wordt vervolgd